<Nie stawiała oporu, kiedy wyjął pudełko z jej rąk. Z niecierpliwością czekała, aż je otworzy. Stała już tak blisko, że nie mogła się do niego bardziej przysunąć. Odruchowo chwyciła więc tylko jego łokieć - ręce miał zajęte>

Runy <mruknęła zaskoczona> Niby znam podstawy, ale tego nie rozumiem, to jakoś dziwnie wygląda <pochyliła się nad kartka, którą trzymał w dłoni> Znam tylko tą <wskazała na jeden ze znaczków> To Fehu, zgodnie z wierzeniami staroangileskimi, staronorweskimi i staroislandzkimi oznacza odpowiednio: bogactwo, zapłatę i przywódcę...w dużym przybliżeniu <Sięgnęła do pudełeczka, które trzymał w drugiej ręce> A to? <uniosła sygnet do światła i nagle ukazała się na nim kolejna runa - krwistoczerowna, o dziwnie nieznanym kształcie>

Ja teoretycznie o runach trochę wiem, ale te są inne niż te, o których nas uczą <pokręciła głową. Sygnet jakoś ja dziwnie pociągał> Wygląda jakby pasował idealnie na Twoją rękę <zauważyła patrząc na smukłe palce chłopaka>

<Niechętnie odłożyła pierścień do pudełka. Była rozdrażniona tym, że znów powiedziała coś nie do końca mądrego> Jak zawsze masz rację <starała się żeby zabrzmiało to jak najnaturalniej>

<Miała wrażenie, że blask pierścienia jakby przygasł, kiedy go odłożyli>Dlaczego leżał w tak dostęnm dla wszystkich miejscu? I ten list... też mnie to intryguje <Spojrzała mu w twarz> I właśnie, że jak zawsze...

Jakie jest prawdopodobieństwo, że ktoś to zgubił?? <zapytała uważnie patrząc na jego twarz. Zastanawiała się, w czym takim nie miał racji, że tak się upierał przy swoim>

Mam przeczucie, że ktoś się spieszył...<Zastanowiła się, zanim zaczęła mówić dalej> Może ktoś miał plan, żeby to ukryć, ale nie zdążył znaleźć lepszego miejsca <Wzruszyła ramionami niepewna co jeszcze powiedzieć>

Jakoś nie mogę sobie wyobrazić, że to tu zostawimy - jeśli to coś złego, to bylibyśmy współodpowiedzialni, gdyby coś się stało... A jeśli coś dobrego, to moglibyśmycoś stracić <uśmiechnęła się, patrząc mu w oczy>

<Szturchnęła go lekko łokciem pod żebra> Czyżbyś znów chciał mieć rację?? <wystawiła język. Po chwili spoważniała> Ale gdzie moglibyśmy to ukryć? Tak, ,żeby naprawdę nikt nie znalazł?

<Już miała przytaknąć, kiedy coś przyszło jej do głowy> A gdybyśmy to ukryli w zakazanym lesie? Moglibyśmy zakopać i zostawić znaki czytelne dla nas..

Coś wymyślimy, chodź <złapała go za rękę i wyszli z szatni, porzucając w rozpadającej się szafce miotły szkolne>